Η άποψη αυτή καταρρίπτεται, μιας και οι επιστήμονες ανακαλύπτουν ολοένα και περισσότερα δεδομένα για την ανάπτυξη και τις ικανότητες του εμβρύου. Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, η μήτρα αποτελεί το πρώτο “μέσο” κοινωνικοποίησης και ανάπτυξης αισθήσεων του εμβρύου!
- Η μητέρα, διοχετεύει καθημερινά πληροφορίες για τον έξω κόσμο στο έμβρυο, μέσω χημικών υγρών από τον πλακούντα. Τα συναισθήματά της όπως θυμός, απογοήτευση, χαρά, φόβος μπορούν χημικά να αλλάξουν τη γενετική έκφραση του εμβρύου, το οποίο φυσικά δεν μπορεί να καταλάβει από πού προέρχονται αυτά τα συναισθήματα, αλλά συνειδητοποιεί τις σωματικές αντιδράσεις της μητέρας.
Εάν για παράδειγμα η μητέρα φοβάται ή είναι αγχωμένη, όλο της το σώμα είναι “σφιγμένο” και το μωρό βιώνει τα ίδια ακριβώς συναισθήματα, τα οποία είναι πιθανό να μεταφέρει και στη μετέπειτα ζωή του. Μελετήθηκαν άλλωστε, γυναίκες που βίωναν ενδοοικογενειακή βία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους και παρατηρήθηκε ότι τα παιδιά τους ανέπτυξαν πολύ νωρίς ένα αίσθημα φόβου, κατωτερότητας και αντίδρασης, το οποίο παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, σε άλλα περισσότερο και σε άλλα λιγότερο.
- Ένα άλλο πείραμα, ασχολήθηκε με γυναίκες που έπασχαν από κατάθλιψη κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους και τις συνέκρινε με γυναίκες που έπασχαν μεν από κατάθλιψη, αλλά έλαβαν ψυχολογική βοήθεια κατά την εγκυμοσύνη. Παρατηρήθηκαν αρκετές διαφορές στην εγκεφαλική δομή, ανάμεσα στα παιδιά της πρώτης και δεύτερης ομάδας.
Το έμβρυο λοιπόν, δεν είναι ένα άβουλο ον. Φυσικά, απαιτούνται αρκετά χρόνια μελετών ακόμα για να διαπιστωθεί το πώς συλλέγει πληροφορίες για τη ζωή, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μένει “αμέτοχο”, καθώς συμμετέχει στην ίδια του την ανάπτυξη. Προετοιμάζεται με άλλα λόγια για τη ζωή του στον έξω κόσμο, βάσει των ερεθισμάτων, συναισθημάτων και μηνυμάτων που λαμβάνει κάθε λεπτό από τη μητέρα του.